‘Teruggaan om verder te kunnen’
Annemieke Arendsen (1984)
Pas sinds enkele jaren ben ik me bewust van de invloed die de vroege dood van mijn vader op mijn leven heeft gehad. Daarvoor dacht ik altijd dat ik er ‘geen last van had, ik had mijn vader toch niet gekend.‘ Het heeft mij veel goeds gebracht om samen met ervaringsgenoten stil te staan bij Verlaat Verdriet en bij mijn vader en ik hoop dat meer bekendheid voor dit thema ook anderen kan helpen. Daarom help ik graag mee bij de organisatie van het symposium ‘Teruggaan om Verder te Kunnen’.
Annemieke Bikker (1974)
Mijn vader overleed toen ik net 15 jaar was. Ik zat in 3vwo. Ik ben nu 51 en sinds een paar jaar heb ik ervaren hoe belangrijk (en eng) het is om stil te staan bij het feit dat m’n vader overleed toen ik nog zo jong was en om te onderzoeken hoe het m’n leven heeft gekleurd. Bijvoorbeeld ik had het idee dat ik vooral moest laten zien dat het goed ging met me ongeacht of dat wel of niet zo was.
Ik help graag mee aan het Symposium zodat er meer kennis, acceptatie en erkenning komt voor de invloed van jong ouderverlies.
Stephanie Braggaar (1978)
Het beste wat ik heb kunnen doen de afgelopen jaren is mijn Verlaat Verdriet rouwproces aan te gaan. Eenvoudig was het niet, maar zo de moeite waard om van mijn overleven naar leven te gaan.
Deze ervaring gun ik zo veel meer mensen die op jonge leeftijd een ouder hebben verloren. Dat is een van de redenen dat ik een boek uit heb gegeven over mijn proces. Mensen inspireren en bekend maken met de gevolgen van jong ouderverlies en de mogelijkheden die er zijn.
Mijn kennis uit ervaring zet ik dan ook graag in om symposium Teruggaan om verder te kunnen tot een groot succes te maken. Ik zie je graag op 8 november 2025 in Harderwijk.
Titia Liese (1949)
Ik begeleid al decennia volwassenen die als kind een ouder hebben verloren. Zelf verloor ik mijn moeder toen ik 8 jaar was. Ik heb boeken geschreven en ontwikkelde ander materiaal speciaal voor Verlaat-Verdriet-ers. ‘Ik ben ongelofelijk trots samen te mogen werken met deze mooie groep Verlaat Verdriet-ers. Verlaat Verdriet-ers die, allemaal op hun eigen manier, hun kennis en kunde inbrengen om symposium Teruggaan om verder te kunnen tot een groot succes te maken. Hulpverlener: zorg dat je erbij bent op zaterdag 8 november 2025!’
Els Pronk (1955)
Mijn moeder overleed toen ik 7 jaar was, aan een longontsteking. Rond mijn 45e was het voor mij tijd om stil te staan bij haar dood en de impact hiervan op mijn leven. Het werd me tijdens een workshop met lotgenoten ook duidelijk, dat ik mijn werkzame leven aan Verlaat Verdriet wilde wijden.
Door de jaren heen heb ik in mijn praktijk De Samenloop veel ervaring opgedaan met de dynamiek en de gelaagdheid van verlate rouw en Verlaat Verdriet. Nog steeds ligt het doorgeven van kennis over Verlaat Verdriet me na aan het hart.
De toepassing van autobiografisch schrijven bij Verlaat Verdriet en het verlate rouwproces is mijn missie.
Ik nodig je van harte uit bij het Symposium en hoop je te ontmoeten!
Albertine Richaerts (1968)
Ik was net 10 jaar jong toen mijn vader stierf en bijna 11 jaar toen mijn moeder stierf.
Ik durfde het pas 27 jaar later aan om nog eens ‘terug te gaan om verder te kunnen’.
Ik heb toen tijdens een workshop, samen met ervaringsgenoten, 3 dagen lang kunnen stilstaan bij het verlies van mijn ouders.
Naast het kunnen toelaten van het verdriet en gemis, ben ik me bewust geworden van de gevolgen die dit verlies heeft gehad (en soms nog heeft!) op mijn ontwikkeling en op het verloop van mijn leven; kortom deze workshop heeft veel betekend voor me en heeft veel veranderd in mij.
Ik organiseer dit symposium mee omdat ik het belangrijk vind dat hulpverleners zich realiseren dat het verlies van een of beide ouders op jonge leeftijd levenslange gevolgen heeft en dat het niet klaar is als je het verdriet hebt verwerkt.
Tamar van der Steen (1972)
Toen ik 3 jaar was verloor ik mijn vader door zelfdoding. Op dat moment werd ik doodsbang om ook mijn moeder te verliezen. Het was voor mij van levensbelang mijn moeder te pleasen en haar vooral nóóit tot last te zijn op wat voor manier dan ook. Ik begon daar zo jong mee dat het mijn identiteit werd. Pas ver in mijn volwassenheid werd ik bewust van dit overleefmechanisme. En toen ik in contact kwam met Verlaat Verdriet vielen voor mij de kwartjes pas echt op z’n plek. Op meerdere momenten in mijn leven heb ik steeds weer terug moeten gaan om verder te kunnen.
Ik ben in mijn (werkende) leven regelmatig uitgevallen en op dit moment min of meer chronisch uitgevallen. Uitgeput geraakt van altijd maar mijn best doen en niet tot last mogen zijn: de levenslange invloed van jong ouderverlies…
Mijn bijdrage aan dit symposium is o.a. het spelen van mijn voorstelling ‘Herleef’.
Ik hoop jullie te ontmoeten op 8 november 2025!
Maria de Greef (1963)
Ervaringsdeskundig op het gebied van Verlaat Verdriet ben ik niet. In de vele jaren dat ik werkzaam ben in het werkveld rondom rouw, ben ik gegrepen door de processen van mensen die voor de omgeving en de buitenwereld minder opgemerkt worden, maar voor degene zelf enorm impact heeft. Ook bij het eerste symposium (ZEER), mocht ik dagvoorzitter zijn en heb ik mijn hart verbonden aan de mensen die een leven moeten bouwen op het te jong verliezen van een ouder en aan de mensen die daar het licht op willen zetten.
©Kenniscentrum Verlaat Verdriet 2025