Ultreia !

Vooruit ! Verder ! Opwaarts !

Ik ben Ronald (1962). Ik was 8 jaar toen ik mijn ouders verloor door een tragisch ongeval.
Tijdens mijn eerste Camino, van Porto naar Santiago de Compostela, leerde ik de uitspraak “Ultreia” kennen die mij sindsdien begeleidt. Een aanmoediging en pelgrimsgroet die zegt dat je moet doorgaan op je pad lichamelijk, geestelijk en spiritueel ook als het zwaar is.
In de afgelopen vijf jaar heb ik bewust stappen gezet om het verlate verdriet om mijn ouders een plek te geven, open gesprekken gevoerd, stilgestaan bij momenten van gemis en mezelf opnieuw leren kennen.
Binnenkort ga ik de Camino Frances lopen. Deze tocht voelt voor mij als een logisch vervolg in dat proces.
Ik verwacht dat deze reis, met zijn lange etappes en vele ontmoetingen, niet alleen een fysieke uitdaging zal zijn, maar ook een diepe innerlijke tocht. Ik hoop onderweg de kracht te vinden die in het verhaal van de Camino del Amor zo voelbaar is dat liefde, verlies en veerkracht hand in hand gaan, en dat elke stap een stukje heling kan brengen.

---

Een pelgrimstocht als ritueel van afscheid.

Vicari pro

In oktober 2025 begin ik aan mijn Camino Francés. Ik loop de Camino vicari pro, in naam van mijn ouders. De uitdaging ga ik aan op het moment dat mijn vader aan zijn honderdste levensjaar begonnen zou zijn. Deze tocht is niet zomaar een wandeling, maar een symbolische reis door het landschap van mijn herinneringen. Met elke stap die ik zet, loop ik hén een stukje achterna – en tegelijkertijd vooruit in mijn eigen leven. De weg naar Santiago weerspiegelt het rouwproces: de stilte, de confrontatie met jezelf, de onverwachte ontmoetingen en het langzame helen. Zoals rouw zijn eigen ritme heeft, zo heeft ook de Camino dat. Soms zwaar, soms verlichtend. Maar altijd eerlijk. In het stappen herhaal ik het verleden, sta stil bij het gemis en vind ik misschien ook een nieuwe vorm van aanwezigheid — van hén, in mij.

Voor wie de Camino niet kent.
De Camino Frances is de meest bekende en populaire pelgrimsroute, het Sint Jacobspad. Het voert van de Pyreneeën naar Santiago de Compostela. Het is een afstand van ongeveer 800 kilometer en zo een 40 dagen lopen. Jaarlijks bewandelen ruim 220.000 pelgrims deze route die grotendeels over oude Romeinse wegen loopt. 
Maar de Camino is meer dan een fysieke tocht. Het is een innerlijke reis van transformatie een rite de passage in drie fases. Voor mij is het ook een spirituele reis. De drie fases worden vaak aangeduid als Body Mind en Soul.

Seperatie.

Het begin van afscheid.

Ik laat mij dagelijkse leven, routines en zekerheden achter.  De eerste etappe is gelijk de zwaarste van heel de Camino. De tocht begint in Saint-Jean-pied-de-Port in Frankrijk. Het is een klim van 1350 hoogte meters over de Pyreneeën waarvan het eerste stuk hellingen van ruim 13% zijn. De afstand is ongeveer 27 kilometer. Het weer in oktober is guur en koud. De fysieke uitdaging is een metafoor van het verlies van mijn ouders: zwaar confronterend, en zonder veel schuilplaatsen onderweg. 

Liminale fase

Tussen tijd en bestaan.

Een onzekere, verwarrende overgangsfase, het eenzame pad van rouw. De eindeloze meseta – het kale hoogvlakte gebied van Spanje- is leeg en onverbeterlijk. Hemel en aarde lijken elkaar te raken. 
Dagenlang loopt je door eentonige landschappen en vooral: door jezelf. Je wordt geconfronteerd met pijn, koude, regen, stilte, verlies en inzicht.  Je verliest het besef van tijd.  Je keert naar binnen, naar innerlijke eenzaamheid. De slechte dagen mogen hier zijn, de Camino is een spiegel van het echte leven. Onderweg zal ik een kaarsje aansteken in een van de vele kerken. Een gebaar ter nagedachtenis aan mijn vader en moeder.
De middeleeuwse pelgrimstad Sahagun is het nul punt van de Camino. Na ongeveer 20 dagen lopen neem ik hier een paar dagen rust in het klooster van Sahagun. Tijd voor schrijven in mijn dagboek en zelfreflectie.
Daarna begin ik symbolisch de tweede helft van de Camino. Het besef, wat er al een tijd is, dringt nu verder tot mij door ik moet echt alleen verder. Niet alleen op weg, maar ook in het leven.
Het hoogste punt van de Camino nadert: Cruz de Ferro op ruim 1500 meter hoogte. Een plek van bezinning waar veel pelgrims een steen achterlaten, een symbool als last of een herinnering. Het is een magisch kantelpunt naar een nieuw begin. Ik draag al sinds het begin een steen mee in mijn rugzak. Stephanie heeft mij geholpen een prachtige steen te graveren. Op Cruz de Ferro laat ik die last achter. Het is een totaalruptuur: een punt van loslaten en hervinden.
De laatste etappe door het herfst landschap van Galicië is betoverd. Het overzicht verdwijnt. Smalle paden slingeren zich door nevelige bossen en diepe oude holle wegen. De metafoor als labyrint voor het leven dringt zich op.

Reintegratie

Santiago de Compostela.

Het einde van de Camino, maar het begin van het besef dat ik nu alleen moet gaan zonder mijn ouders. Hier vloeien tranen van Verlaat Verdriet maar ook van emotie en vreugde. Ik ga hier vol trots de Compostela pro vicarie ophalen.

Kijk eens papa en mama ik ben nu heel dicht bij jullie. 

In Santiago is het feestelijk en druk. Pelgrims uit alle werelddelen en windstreken omhelzen elkaar, delen verhalen, lachen, drinken, vieren dat ze er zijn. Het is een plek van aankomst, van verbondenheid, van een wereldse euforie. En ook ik ben blij, trots, opgewonden. De Compostela ligt in mijn handen, de kathedraal op het plein is indrukwekend. Dit is het eindpunt waar velen stoppen. Maar voor mij is dit nog niet het einde.
Terwijl in Santiago de muziek klinkt en het leven bruist, voel ik dat ik nog iets anders nodig heb: stilte, ruimte, de zee. In mij speelt geen feest, maar een afronding. In diepe waardering en dankbaarheid sluit ik deze reis af voor alles wat mijn ouders mij hebben gegeven.

Post laminale fase

Waar de weg ophoud begint de overgave.

Na Santiago ga ik verder naar Muxia. Een afgelegen plek aan de Atlantische kust, daar waar het land eindigt en de zee begint. Muxia is stiller als Finisterra, het officiële eindpunt van de Camino. Het is een rauw onaangetast gebied. In Muxia kom je niet om de Camino te voltooien, zoals in Finisterra, maar om iets los te laten. Ik loop deze laatste etappe van de Camino d’amor als ode aan mijn ouders. Op de kliffen bij de ruige oceaan zoek ik een mooie plek waar bij ik het as van mijn vader moeder en van Kees kan toevertrouwen. Symbolisch geef ik hun terug aan het grote geheel. De golven voeren hun mee waar geen paden meer zijn. Dit is de grens van het bekende, het punt waar je letterlijk niet meer verder kunt. En precies daarom ben ik hier.
– 54 jaar na hun sterfdatum –
Ik ga een herdenkingsdienst aanvragen in de kleine kapel van Muxia. Als laatste eer en groet voor mijn vader moeder en Kees. Mijn stappen zijn nu voltooid, mijn verhaal verteld. Mijn ouders zijn nu niet meer onderweg ze zijn aangekomen.  Het kind in mij gaat nu alleen verder. En ik hoop als ik dit pad heb gelopen, dat ik ook heb genoten van deze reis. Het landschap, de stilte, de betekenis.
Misschien kan mijn gekozen pad ook voor jou een bron van kracht zijn ?
Voor wie leeft met Verlaat Verdriet, voor wie afscheid wil nemen, of gewoon iets wil achterlaten op de wind.

Ik blijf nog lang vader voor mijn kinderen. 

Ik doe het nu alleen..

Et Suseia !